Jak zwykle wiele czasu minelo od mojego ostatniego wpisu. Zlozylo sie na to wiele czynnikow. Jednym z nich
byl brak czasu, ktory wypelniony byl ciaglym zwiedzaniem. Drugim dosc istotnym powodem byla cenzura
internetu w Chinach, ktora nie pozwolila mi nie tylko wejsc na swojego wlasnego bloga, ale i na poczte
oraz na strone facebooka.
Zaczne jednak opis od momentu, w ktorym skonczylam. Drugiego dnia w Ulan Bator wybralismy sie z Bartkiem i
ludzmi z naszego hostelu do Galerii Sztuki Wspolczesnej oraz Muzeum Historii Naturalnej. W pierwszym
zobaczylimy wiele rzezb, obrazow a nawet ubrania od tradycyjnie wygladajacych po super nowoczesne. W
drugim mozna bylo zobaczyc wiele kosci dinozaurow i wypchanych zwierzat. W schronisku wymienilam ksiazki
na kolejna gdyz wszystkie zosraly juz przezytane. Wieczorem wybralismy sie z zaprzyjaznionym finem na
ostatnie piwo. Tego dnia poszlismy wzglednie wczesnie spac gdyz wiedzielismy, ze bedziemy musieli wczesnie
rano wstac.
Pociag do Chin byl bardzo nowoczesny. Tym razem w naszym przedziale towarzyszyla nam mloda mongolska para,
ktora z luboscia oddawala sie grom na laptopie od strzelanek, po gdy karciane. Dopiero pod koniec podrozy
zaczelismy wiecej ze soba rozmawiac. Z Bartkiem oddalismy sie lekturze. Przekroczenie granicy bylo o wiele
latwiejsze od tego jakie bylo miedzy Rosja a Mongolia. Tym razem celnikiem okazal sie mongol, ktory
studiowal Stosunki Miedzynarodowe w Warszawie i plynnie rozmawial z nami po polsku. Pytal sie nas jak
wyglada sytuacja w Polsce a takze wyrazal nadzieje, ze w wyborach wygra Komorowski - byle by nie Kaczysnki
jak to uznal. Byl tak mily ze nawet darowal Bartkowi fakt, ze ten zgubil jakis wazny formularz jaki
mielsmy zatrzymac po wyjezdzie z Rosji. Pozniej jednak Bartek do znalazl i poszedl poszukac naszego
zaprzyjaznionego celnika by mu go wreczyc.
Chiny - pierwsza nasza rekacja to - aaaaa!!! jak goraco nie mozna oddychac! Obladowani plecakami -
przynajmniej ja - jeden z tylu drugi z przodu, stracilismy chuba z litr plynow by dosc do bankomatu.
Temperatura tego dnia siegala chyba 40 stopni. Juz w metrze zobaczylismy ciekawe marki na ubraniach
mieszkancow - Rolce Gabbana czy Cucci. Co nas jednak uderzylo to fakt, ze ludzie sa bardzo dobrze ubrani,
wszyscy maja super nowoczesne komorki, miasto wyglada bardzo nowoczesnie i bardzo latwo mozna sie w nim
odnalezc - wszedzie sa informacje po angielsku. Jak tylko dotarlismy do naszego hostelu, zostawilismy
nasze rzeczy i wybralismy sie na zwiedzanie miasta.
CHcielismy sie wybrac do Zakazanego miasta, ale ten okazal sie zamkniety. Mnostwo osob zatrzymywalo nas co
chwila i chcialo robic sobie z nami zdjecia. Bylismy tym dosc zaskoczeni. Tak samo wiele osob probowalo
nas zatrzymac i rozmawiac z nami po angielsku, towarzyszyc nam w zwiedzaniu lub chcialo wybrac sie z nami
na piwo lub herbate. Wszyskim jednak odmawialismy bojac sie, ze tak naprawde chca nas gdzies zaciagnac lub
okrasc. Potem okazalo sie, ze ludzie w ten sposob chca przecwiczyc swoj wlasny angielski. Bylo oni jednak
tak nachalni w tym, ze automatycznie budzily sie w nas instynkty mowiace uciekaj stad. Zakazane miasto
bylo juz zamkniete, wybralismy sie do niego drugiego dnia. Wieczorem jednak wybralismy sie jeszcze na
Chinski posilek w jednej z restauracyjek w Hutongu. Hutongi to bardzo waskie uliczki, gdzie nawyzszt
budynek ma moze z jedno, max dwa pietra. Ludzie w nich siedza na zewnatrz, rozmawiaja, graja, jedza lub
sprzedaja swoje produkty. Kazdy oczywiscie podaje wyzsze ceny za produkty wiec trzeba sie targowac,
czasami mozna uatrgowac sie do naprawde niskiej ceny. Jedna kobitka chciala nam sprzedac obraz za 260
yuanow, wytargowalismy do 30Y a w sumie jak uslyszala o tym dziewczynka z pobliskiego sklepiku chciala nam
sprzedac ten sam produkt za 20Y. Do konca nie wiemy czy mielismy takie szczescie w targowaniu sie we
wszystkim. Na pewno nie jeden raz zrobiono z nas jelenii ale i tak wiekoszosc rzeczy byla tania.
Zrobilismy tak wielkie zakupy, ze ostatniego dnia musielismy kupic dodatkowa torbe by pomiescic nasz
nadprogramowy bagaz.
Drugiego dnia w CHinach wybralismy sie do Zakazanego Miasta. Powietrze bylo gorace i lepkie. Pocilismy sie
nieludzko. Co chwila kupowalismy kolejne bytelki wody. Czulismy sie tez jak lokalna atrakcja, badz jacys
celebryci gdzy kazdy sie na nas patrzyl, gdziekolwiek bysmy nie poszli. Nic tez nie moglo sie ukryc,
bylismy pod ciagla inwigilacja. Zakazane miasto bylo zapelnione po brzegi. Chinscy turysci od samego rana
wyleniali brzegi miasta muzeum. Zrobilismy w nim mnostwo zdjec, kupilismy pamiatki i poszlismy dalej
zwiedzac miasto. Zrobily nam sie takie odciski i tak nas bolaly stopy, ze wybralismy sie na chinski masaz
stop. Byl cudowny, albo raczej bylby idealny gdyby nie nasze odciski misternie gniecione ponownie przez
nasze masazystki. Nastepnego dnia czekal nas Wielki Mur. Ledwo do moglam sie na niego wdrapac z moimi
obolalymi stopami. Tego dnia mialam 7 plastrow na stopach i wierzcie, ze trzeba byc mocno zdeterminowanym
by mimo wszystko starac sie jeszcze lazic po takim murze. Jak i w Zakazanym Miescie tak i na Murze
towarzyszyly nam setki jak nie tysiace turystow. Dopiero pozniej przecztalismy, ze takie tlumy sa
zazwyczaj w weekendy - szybkie sprawdzenie kalendarza - tak byl weekend. W drodze powrotnej spotkalismy
parke brytyjczykow - mlodych chlopakow, ktorzy wybrali sie na wycieczke po azji i tak jak my wybrali sie
tego dnia na mur jednak na inny jego odcinek. Spali w tym samym hostelu wiec razem do niego wrocilismy.
Zapomnialabym opowiedziec o cudownej herbatce jaka mielismy okazje pic w jednym z tradycyjnych hutongow.
Weszlimsmy do sklepu herbacianego, gdzie sprzedawczyni okazala sie istnym specjalista od zaparzania
herbat. Jeszcze do niej ostatniego dnia wrocilismy i zostawilismy mala fortune w jej sklepie kupujac u
niej prawie wszystkie herbaty jakie miala w ofercie. Dowiedzielismy sie do niej ze herbate zaparza sie tak
naprawde w mniej niz 10 sekund i ludzie w europie robia to zle! Pokazala nam ze niektore herbaty wymagaja
nizszej temperatury inne wyzszej i oczywiscie zanim jakakolwiek kupilismy, moglismy ich sprobowac. Oj to
byla istna uczta dla podniebienia, nosa i oczu. Kobieta zwinnie przygotowywala nam kolejna porcje
aromatycznej herbaty przy stole na ktorym miala rozne imbryki, naczynia a takze figurki. Niewypite resztki
herbaty wylewala na trojnoga zabe. Mialo to ponoc przynosic szczescie.
Ostatniego dnia wynajelismy rowery i pojechalismy zwiedzac okoliczne hutongi. Celowo probowalismy sie w
nich gubic i losowo skrecac by moc zobaczyc jak najwiecej. Dotad zastanawiamy sie jak ludzie sie w nich
nie gubia. Niektore przejscia byly tak waskie, ze trudno bylo sie przecisnac. Udalo nam sie znalezc
wiekszy hutong a nawet i typowy chinski market z jedzeniem. Pozniej jednak nie potrafilismy wytlumaczyc
innym turystom z hostelu jak sie tam dostac. Trzeba sie zgubic i dopiero wtedy mozna znalezc niezwyke
rzeczy o ktorych nie ma notki w przewodnikach. Popoludniu poszlismy na zakupy. Wydalismy absolutnie
wszystko. Zostalo nam tylko 10yanow by za 6Y kupic wode i 4Y na bilety do metra nastepnego dnia. Za
pieniadze z depozytu kupilismy bilety na lotnisko. Lotnisko okazalo sie super nowoczesne. Tak jak ze
wszystkim w Chinach - nie mielismy problemow by sie w nim odnalezc. Czego nie mozna powiedziec o Rosji.
Podroz byla dosc przyjemna i zaskoczylo nas jak szybko trwala powrotna droga. Lecielismy prawie ta sama
trasa jaka przez miesiac pokonywalismy pociagiem. Obejrzelismy kilka filmow dostalismy dwa razy posilki,
posluchalismy muzyki, dokonczylam czytac ksiazke akurat w momecie kiedy ladowalismy. Wyladowalismy na tym
samym lotnisku, na ktorym rozpoczelismy nasza Transmongolska przygode. Nic sie nie zmienilo. Ten sam chaos
i nawet wieksza dezorganizacja. Kazano nam isc wokol lotniska by stac i czekac az ktos naz wezwie.
Docelowe miasta byly wykrzykiwane losowo i ludzie musieli przeciskac sie pomiedzy innymi by wstawic sie we
wlasciwe miesjce. Tam kierowano nas i tak do tegos samego autobusu. Kiedy juz wszyscy w tym samym skladzie
znalezlismy sie w autobusie, zostalismy zawiezieni na nowy terminal lotniska. Nowy - czyli jeszcze pusty.
Tam znowu czekalismy by przejsc kolejna kontrole paszportowa. Jako, ze nikogo nie bylo na lotnisku
musielismy troche poczekac az ktos przyjdzie i zacznie sprawdzac nasze paszporty. Wreszcie dostalismy sie
do strefy bezclowej. Zewszad otaczaly ans puste slepy z szafkami swiecacymi pustka. Dopiero po przejsciu
dosc sporego kawalka zauwazylismy ze gdzies tam daleko sa jakies sklepy i kawiarnie oraz ludzie. Siedlismy
sobie na kawce. Jak juz bede w Glasgow w wolnej chwili postaram sie siasc raz jeszcze i spisac wrazenia z
calej podrozy.
